Van San Jose tot Monteverde

Buenas dias!

Hierbij dan de eerste blog vanuit Costa Rica. Na een lange vlucht van 20 uur met 2 keer overstappen op 2 juli gaar maar veilig aangekomen in San Jose. Een stad die je snel gezien hebt. Even een dagje genomen om te acclimatiseren, en de volgende dag maar direct een busticket gekocht naar Tortuguero: het schildpaddeneiland. De reis erheen verliep niet echt vlekkeloos. Ik heb wel even getwijfeld of ik dit nou op m'n blog ging zetten ........ maar ik wilde het jullie toch niet onthouden. Ik was niet alleen, maar met 2 Nederlandse reisgenoten die ik in het hostel had leren kennen. Joanne en Michiel. Het was best een luxe bus, een dubbeldekker en na ongeveer 1,5 uur stopte de bus, er gingen was mensen uit, dus ik dacht, ah, een wc stop. Ik zei nog tegen Joanne en Michiel ' blijven jullie zitten? dan laat ik mijn tas even hier'. Dus ik naar de wc, kom ik terug, bus weg. Huh? Nou, die zou vast een stukje verder gereden zijn en om het hoekje staan. Hm, ook niet. Misschien ergens anders op het busstation. Ook niet. Ik in mijn beste spaans (wat niet zo best is) gevraagd waar el bus roja was. Weg dus. Uh..... Nou, toen begon ik toch wel een beetje te zweten. Stond ik daar, met helemaal niks. Ik werd verwezen naar een loket waar ze kaartjes verkochten, maar de puber die daar zat begreep er niks van en kon ook geen engels. Toen begon ik hem toch wel aardig te knijpen, want het was duidelijk dat die dus echt weg was. Er stond gelukkig een meisje naast me die wel Engels kon. Uiteindelijk het nummer van de buschauffeur gebeld en die zou zorgen dat mij bagage bij de volgende stop bewaard zou worden. Nou, daar moet je dan maar vanuit gaan. Dat meisje dat Engels kon ging gelukkig ook die kant op. Gelukkig had ik wel m'n paspoort criditcard en geld bij me, dus ik kon wel een nieuw kaartje kopen. Aangekomen bij de volgende stop bleek mijn bagage er niet te zijn. 'Die hebben je dos amigos mee'. Ja, hoe weet ik dat nou zeker? Daar was het echter ook niet, dus er zat toch niet heel veel anders op dat een taxi te nemen en naar het paatsje te gaan vanwaar we de boot moesten nemen. Het vertrouwen dat ik en mijn bagage ooit nog herenigd zouden worden werd wel met de minuut minder. Na een kwartiertje in een taxi met een geen woord engels sprekende taxichauffeur, zei de chauffeur opeens, 'kijk, in die bus zitten je vrienden'. Na wat getoeter stopte te bus en stapte er iemand uit er riep of ik die chica van die bagae was. Ja dus! Gelukkig zaten Joanne en Michiel in de bus, met mijn bagage, dus kon ik verder met de bus mee. Wat was ik blij om ze te zien, eind goed al goed! Bleek dat ik nog geen 3 seconden de bus uit was geweest toen de bus alweer vertrok. Daarom hadden mijn reisgenoten niet gedacht dat ik de bus daadwerkelijk uit was gegaan. Omdat we bovenin de dubbeldekker zaten was het ook niet goed te zien, en de buschauffeur had het dus ook niet gemerkt. Omdat Joanne en Michiel geen spaans kunnen was het ook niet gelukt duidelijk te maken dat ik was achter gebleven. Anyway, de reis kon weer hervat worden. Het incident heeft er wel voor gezorgd dat alle zintuigen weer even op scherp gezet zijn. Als je veel reist krijg je toch de neiging wat makkelijk te worden. Vanaf nu zal ik weer allert blijven, beloofd! :)

Eenmaal aangekomen in het prachtige caribean style achtige Tortuguero hebben we 's avonds meteen een schilpaddentour over het strand gemaakt. Tortuguero betekent schildpaddeneiland, en niet zonder reden. Vanaf juli komen enorme schildpadden hun eieren leggen op het strand, om daarna weer terug naar zee te gaan. Als de eieren uitkomen, lopen de babyschildpadjes zelf de zee in. Al zijn er maar enkelen die het overleven. Rond 21.00 u begonnen we aan de wandeling. Op een gegeven moment was er een schilpad gespot! Ze was net bezig een nest te maken. Echt een heel gaaf gezicht om een schildpad van ongeveer 1.20 meter een nest te zien graven. Toen ze klaar was met graven en haar eitjes verstopt had ging ze terug naar zee. Dat was echt heel gaaf om te zien. Na een half uurtje werd onze gids ingeseind dat er verderop een schildpad gesignaleerd was die net bezig was eieren te leggen. En inderdaad, we waren precies op tijd! De schilpad hing boven haar nest en elke paar seconden floepte er een eitje uit, als een soort kauwgomballenautomaat, wel iets van 120 eitjes. Echt super mazzel dat we de kans hebben gehad om dat mee te maken. Ik had zoiets niet eerder gezien.

De volgende dag was de kwartfinale Nederland-Costa Rica. Met drie Nederlanders, netjes in het oranje natuurlijk, stonden we daar tussen minsten 150 Costa Ricanen. Behoorlijk fanatieke supporters daar. Ze gingen al juichen als wij niet scoorden of als de bal 16 meter over het doel heen ging. Maar ondanks de enorme hitte zat de stemming er goed in. De Costa Ricanen waren na de uitschakeling wel even sipjes, maar gingen na 5 minuten alweer ' ticos, ticos!' roepen (en ik viva Holanda :) ) Was dus een erg gezellige middag. De volgende ochtend ben ik nog naar Tortuguero national park geweest om te wandelen. Daar heb ik aapjes, hagedissen en veel mooie vogels gezien. Het heeft me ook 15 enorme muggenbulten opgeleverd.

Na Tortuguero was de volgende bestemming La Fortuna, waar je de Arenal vulkaan hebt. Helaas waren er teveel wolken op de vulkaan goed te kunnen zien, maar het bijbehorende national park was erg mooi en je kunt er goed wandelen. De vulkaan is niet meer actief, maar je kon wel over een pad met heel grote lava-brokken lopen, omdat dat een oude lavastroom was. Dat was heel gaaf. In La Fortuna heb ik ook nog paard gereden. Nu ben ik niet de meest ervaren ruiter (al kan ik prima op een paard blijven zitten) maar de rest was dat al helemaal niet. Een enigszins fors uitgevallen Amerikaans meisje had het in het bijzonder bepaald niet naar haar zin. Bij elk hobbeltje dat het paard nam riep ze heel hard 'hoooooh' en sprongen de tranen zo ongeveer in haar ogen. Je begrijpt dat ze niet echt heel ontspannen (lees: als een zak hooi) op het paard zat. Na een stopje van ongeveer een uur bij en waterval gingen we te paard weer terug. Opeens zag ik dat paard van dat Amerikaanse meisje lopen, maar zonder haar erop. Ik zo aan die gids vragen of we niet iemand misten. Zei hij:'o, die is met de bus terug gegaan, die wilde niet nog 1 minuut op een paard zitten'. Moest dat paard in z'n eentje terug lopen. Vond ie niet erg geloof ik :) De tocht was wel heel mooi en gaaf, helemaal toen we op het eind een heel stuk mochten galoperen. Had ik nog nooit gedaan, maar was echt super gaaf!

De volgende plaats na La Fortuna was Monteverde (waar ik nu ben). Daar hebben we naast een erg natte wandeling door een prachtig cloudforest ook een canopy (boomtoppen) tour gedaan. Je hangt dan aan een soort harnasje aan een kabel en zo glijd je van boomtop naar boomtop. Had ik al eens gedaan in Zuid-Afrika, maar dit was veel cooler! Een van de ziplines heette de 'superman'. Dan maken ze je alleen vast aan je rug en ga je horizontaal 1.5 km van boomtop naar boomtop. Net of je kunt vliegen. Maar dat was nog niet zo tof als de 'tarzan'. Dat was eigenlijk meer een soort bungeejump, waarbij je een vrije val van 35 meter maakt en daarna nog een paar keer heen en weer slingert. Het lastigste daarvan is dat je zelf moet springen. Dat voelt toch wel redelijk onnatuurlijk als je grond zo'n 35 meter onder je is, maar toen ik het eenmaal had gedaan vond ik het echt super! De adrenalinekick voor deze week is weer binnen!

Vandaag is mijn laatste dag in Monteverde. Morgen ga ik met een busje naar Tamarindo, aan de kust, en daar ga ik een week Spaans leren. Toch wel erg nuttig om te kunnen hier in Centraal Amerika. Daarna ga ik de grens met Nicaragua over. Later meer! Groetjes Alex