De terugreis
Blijf op de hoogte en volg Alexandra
23 Maart 2020 | Maleisië, Kuala Lumpur
Hoi allemaal,
Voor degenen die het nog niet gelezen hebben op facebook, hierbij het verslag van mijn terugreis. Inmiddels weer een paar dagen safe and sound in Nederland. Hopelijk kan ik deze reis op enig moment afmaken. Bedankt voor alle reacties en jullie medeleven.
Lieve allemaal,
Ik zit op het moment van schrijven net in het vliegtuig van Kuala Lumpur naar Amsterdam met KLM (Wifi in de lucht). Dat is inderdaad niet met de Turkish Airlines vlucht die ik geboekt had. De adrenaline giert nog door mijn lijf en ik heb het allemaal nog niet helemaal op een rijtje zeg maar, maar wellicht helpt het schrijven van deze blog daarbij :)
Nou daar komt ie, het verhaal van de terugvlucht. Marlieke Wouter en ik vetrokken op woensdag 18 maart om 19:00 uur lokale tijd richting vliegveld. We waren er dus om 20:00 uur, vier uur voor de vlucht. En we waren niet de enigen. Iedereen was uren van tevoren al aanwezig, dus we sloten aan in de ellenlange rij. Na een uur kregen van 2 Nederlanders die ook in de rij stonden de tip dat de selfservice check-in automaten wel werkten. Dus wij daarheen en inderdaad, daar konden we onszelf (wat online niet lukte) wel inchecken. Dolblij was ik met mij boardingpasses voor Kuala Lumpur-Istanbul en Istanbul-Amsterdam. Eerder waren we namelijk bang dat het vliegtuig overboekt was, gezien de enorme rij en het feit dat we niet online konden inchecken. Nu konden ze me onmogelijk nog van de vlucht weigeren, toch? Het liep anders.
Aangekomen bij de incheckbalie vroeg de meneer achter de balie hoe lang ik al in Maleisië was. ‘9 dagen’ zei ik. Toen vroeg hij waar ik daarvoor was. ‘In Nederland’ zei ik. ‘Miss, you can not go on the flight’. Hij wees op een briefje op de balie, waarop een hele rits landen stond opgesomd, waaronder Nederland die door Turkije niet geaccepteerd worden als je daar de afgelopen 2 weken geweest bent. Toen had ik even een blackout......
Omdat Marlieke en Wouter al veel langer in Azië waren, mochten zij wel mee. Dus toen stond ik daar, alleen. Het ene na het andere rampscenario schoot door mijn hoofd. Marlieke had gelukkig de tegenwoordigheid van geest om de KLM balie te zoeken en mij op de wachtlijst te zetten voor de vlucht van 23:50 u (de vlucht die ik oorspronkelijk op de 26e zou hebben). Bloednerveus en op van de zenuwen stond ik met een stuk of 30 andere Nederlanders te wachten op het verlossende woord of er plek zou zijn of niet. Het zal niet meer dan 40 minuten geduurd hebben, maar het voelde als een eeuwigheid. Ik kan je vertellen dat je op dit soort momenten heel snel een band smeedt met mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Iedereen voelt zich onzeker, niet veilig en wil naar huis. Met de Nederlandse Daan & Nienke en David wachtte ik totdat onze namen omgeroepen werden, wat zou betekenen dat we mee mochten. Toen eindelijk het verlossende woord kwam dat iedereen mee mocht ging er een zucht van verlichting door de vertrekhal. Ik ben vaak en veel alleen op reis geweest en ik schiet niet zo snel in de stress, maar niet eerder heb ik me hoeven afvragen hoe en wanneer ik in Godsnaam thuis moest komen.
Voor mij was het dus geregeld, want ik stond al geboekt op een KLM vlucht, dus ik hoefde alleen maar omgeboekt te worden. Maar mijn zojuist gemaakte nieuwe vrienden Daan een Nienke moesten het ticket nog betalen, en hun creditcard weigerde. Zonder enige twijfel heb ik mijn creditcard gegeven om hun tickets te kunnen betalen. Gewoon omdat ik zo goed snapt hoe graag mensen op zo’n moment naar huis willen. De creditcard van David bleek ook niet te werken, en de mijne had natuurlijk inmiddels zijn limiet bereikt. Daan en ik hebben allebei geld voor hem gepind, omdat de Maleisische pinautomaten maximaal 300 euro per keer uitgeven (de tickets kostten 1000 euro per stuk). Dus ook David kon mee. Omdat we inmiddels nog maar 30 minuten hadden voordat het vliegtuig vertrok, sprintten we met zijn vieren door security, spongen we in het treintje naar de juiste gate en renden we als een gek naar de gate waar het boardingsproces net werd afgerond.
Het was een bizarre en onwerkelijke avond. Inmiddels heb ik iets gegeten en en welverdiend biertje op en hopelijk kan ik straks een beetje slapen. Ik voel me nu weer o.k. en om 5:30 u land ik als alles goed gaat op Schiphol. Ik ga straks thuis eerst lekker bijkomen en eindeloos met Merijn en de konijntjes knuffelen. Hopelijk tot snel allemaal en bedankt voor alle reacties en medeleven! Liefs, Alex
Voor degenen die het nog niet gelezen hebben op facebook, hierbij het verslag van mijn terugreis. Inmiddels weer een paar dagen safe and sound in Nederland. Hopelijk kan ik deze reis op enig moment afmaken. Bedankt voor alle reacties en jullie medeleven.
Lieve allemaal,
Ik zit op het moment van schrijven net in het vliegtuig van Kuala Lumpur naar Amsterdam met KLM (Wifi in de lucht). Dat is inderdaad niet met de Turkish Airlines vlucht die ik geboekt had. De adrenaline giert nog door mijn lijf en ik heb het allemaal nog niet helemaal op een rijtje zeg maar, maar wellicht helpt het schrijven van deze blog daarbij :)
Nou daar komt ie, het verhaal van de terugvlucht. Marlieke Wouter en ik vetrokken op woensdag 18 maart om 19:00 uur lokale tijd richting vliegveld. We waren er dus om 20:00 uur, vier uur voor de vlucht. En we waren niet de enigen. Iedereen was uren van tevoren al aanwezig, dus we sloten aan in de ellenlange rij. Na een uur kregen van 2 Nederlanders die ook in de rij stonden de tip dat de selfservice check-in automaten wel werkten. Dus wij daarheen en inderdaad, daar konden we onszelf (wat online niet lukte) wel inchecken. Dolblij was ik met mij boardingpasses voor Kuala Lumpur-Istanbul en Istanbul-Amsterdam. Eerder waren we namelijk bang dat het vliegtuig overboekt was, gezien de enorme rij en het feit dat we niet online konden inchecken. Nu konden ze me onmogelijk nog van de vlucht weigeren, toch? Het liep anders.
Aangekomen bij de incheckbalie vroeg de meneer achter de balie hoe lang ik al in Maleisië was. ‘9 dagen’ zei ik. Toen vroeg hij waar ik daarvoor was. ‘In Nederland’ zei ik. ‘Miss, you can not go on the flight’. Hij wees op een briefje op de balie, waarop een hele rits landen stond opgesomd, waaronder Nederland die door Turkije niet geaccepteerd worden als je daar de afgelopen 2 weken geweest bent. Toen had ik even een blackout......
Omdat Marlieke en Wouter al veel langer in Azië waren, mochten zij wel mee. Dus toen stond ik daar, alleen. Het ene na het andere rampscenario schoot door mijn hoofd. Marlieke had gelukkig de tegenwoordigheid van geest om de KLM balie te zoeken en mij op de wachtlijst te zetten voor de vlucht van 23:50 u (de vlucht die ik oorspronkelijk op de 26e zou hebben). Bloednerveus en op van de zenuwen stond ik met een stuk of 30 andere Nederlanders te wachten op het verlossende woord of er plek zou zijn of niet. Het zal niet meer dan 40 minuten geduurd hebben, maar het voelde als een eeuwigheid. Ik kan je vertellen dat je op dit soort momenten heel snel een band smeedt met mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Iedereen voelt zich onzeker, niet veilig en wil naar huis. Met de Nederlandse Daan & Nienke en David wachtte ik totdat onze namen omgeroepen werden, wat zou betekenen dat we mee mochten. Toen eindelijk het verlossende woord kwam dat iedereen mee mocht ging er een zucht van verlichting door de vertrekhal. Ik ben vaak en veel alleen op reis geweest en ik schiet niet zo snel in de stress, maar niet eerder heb ik me hoeven afvragen hoe en wanneer ik in Godsnaam thuis moest komen.
Voor mij was het dus geregeld, want ik stond al geboekt op een KLM vlucht, dus ik hoefde alleen maar omgeboekt te worden. Maar mijn zojuist gemaakte nieuwe vrienden Daan een Nienke moesten het ticket nog betalen, en hun creditcard weigerde. Zonder enige twijfel heb ik mijn creditcard gegeven om hun tickets te kunnen betalen. Gewoon omdat ik zo goed snapt hoe graag mensen op zo’n moment naar huis willen. De creditcard van David bleek ook niet te werken, en de mijne had natuurlijk inmiddels zijn limiet bereikt. Daan en ik hebben allebei geld voor hem gepind, omdat de Maleisische pinautomaten maximaal 300 euro per keer uitgeven (de tickets kostten 1000 euro per stuk). Dus ook David kon mee. Omdat we inmiddels nog maar 30 minuten hadden voordat het vliegtuig vertrok, sprintten we met zijn vieren door security, spongen we in het treintje naar de juiste gate en renden we als een gek naar de gate waar het boardingsproces net werd afgerond.
Het was een bizarre en onwerkelijke avond. Inmiddels heb ik iets gegeten en en welverdiend biertje op en hopelijk kan ik straks een beetje slapen. Ik voel me nu weer o.k. en om 5:30 u land ik als alles goed gaat op Schiphol. Ik ga straks thuis eerst lekker bijkomen en eindeloos met Merijn en de konijntjes knuffelen. Hopelijk tot snel allemaal en bedankt voor alle reacties en medeleven! Liefs, Alex
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
